KG.TYUP.NET

Акындын бул ырлары анын кийинки учурларда жараткан жаңы чыгармаларынан иргелип алынды. Кыргыз ашынган.
Анан да күндү, көз жашын төгүп,
Булутка темгил жашынган.
Анан да сени, ажырым тартып,
Айланып учкан, ыр –дүйнө!
Сеземин сендик касиет менде.
А демек, менден түңүлбө!-
Деп баштап келткан
Ойлорум – ойрон.
Эшикте мотор дүрүлдөп.
Кошунам –каман,
А мүмкүн жолборс
Мас кезде калчу күрүлдөп.
Чуулгандуу дүйнө,
Чурулдайт заман,
Чурулдайт көздөр, кулактар.
Авазга салып,
Айылда ырдайт,
Ай конгон түнкү булактар.

Кавказ кайрыктары

Ереван. Көрүштүк экөөбүз,
Карагат көздөрүң бир башка.
Каяктан келдиң?— деп сурадың,
Жашайсың, жазасың каякта?

Мен айттым: — Сүйүүнүн Кудайын,
Көргөнмүн илгери түшүмдө.
О, үмүт дегдеткен, көксөткөн,
Үзүлбө, үзүлбө, үзүлбө!

Билемин байыркы тегиң бар,
Тамырың сүңгүгөн тереңге.
Элденмин мен дагы байыркы,
Эзелки кан ойнойт денемде.

Ереван түшүмө киресиң,
Аруу кыз көчөңдө баратат.
Ыр окуйт Сүйүүнүн Кудайы,
Таң атат, таң атат, таң атат...

Кыйын минтип акындарды түшүнүү,
Сүйүп калуу – тозоктордун тозогу.
Акынсың сен, улуу элдин кызысың,
Чындыкка окшош, чындап айтса жомогу.

Карт Ереван сени менен жашарып,
Сен аркылуу Улуулукка кол сунат.
Ырларың бар бүлүк салар сезимге,
Түбөлүктөн турган минтип жол сурап.

Сага бүгүн багыштаймын дубамды,
Мезгил сызат – туйлап тулпар туягы.
Мен өлүмдөн калдым окшойт бүгүн да,
Өлбөй турган болуп калдым сыягы.

Карт Ереван көчөсүндө баратам,
Карт дарактар мээримине бөлөнүп.
Күн баратат уясына батканы,
Улуу ачылыш, Улуу ойлорду өңөрүп.

Жалгызмын — дейсиң, жаныма батты кусалык,
Жазында куштар каяктан учуп келишет?
Өмүргө – шыпаа, өмүргө – дабаа бул ырлар,
Эртели-кечтир эшигим турат черткилеп.

Билемин секет, ой басып жүрөм мен дагы,
Бийкечин көрүп, эзелки армян элинин.
Ортодо узак, ортодо бүтпөс аралык,
Мен бүгүн – Ата, аялдын кыргыз эримин.

Биз билген дагы, билбеген күндөр алдыда,
Сагыныч артат дилиме менин кусалык.
Сары оору болуп көңүлүм зилдейт, армян кыз,
Шарапка шондо койгон жок белең уу салып?

Гректерге окшош экен элиңер,
А сен болсо Афродита кадимки.
Көчө бойлоп чуркап жүрөт Аполлон,
Чаңга кулайт башындагы бариги.

Жебе тартат чагылгандуу Нимфалар,
Зевс анда кашын серпип, түйшөлөт.
Араратка токтойт Нойдун кемеси,
Ак булутка алтын түстүү Күн чөгөт.

Чиркөөлөрдө нечен кылым карыткан,
Коңгуроолор кезектешип кагылат.
Матенадаран ыйык китеп жайында,
Кыпчактардын кол жазмасы табылат.

Маштоц анда арип чийип, ойлонуп,
Хачатурян симфония жаратат.
Давид турат дале мекен чегинде,
Арменияда Улуулуктун таңы атат!

Ереван, мен келдим, ашыкмын
Сендеги татына бир кызга.
Кабыл ал, тосуп чык, эшик ач!
Арзуусу күч алган кыргызга.

Билемин бүгүн ал ыр жазат,
Сүйүүсүн багыштайт бөлөккө.
Чакырып жатканын билет ал,
Акындар дүйнөлүк эрөөлгө.

Анан да Аннага кайрылат,
Силвага сыр айтат дилинде.
Кыргыздын акынын ыр жазган,
Эскерет күндөрдүн биринде.

Ошентип, күн өтөт, түн өтөт,
Мезгилдер кылчайбайт артына.
– Аман бол, ардагым! – деп жазам
Акыркы... акыркы катыма.