Кирүү

Табылды Муканов. Реквием

Болгон ишти болгондой
айтамын деп жек көрүндүм, суук көрүндүм канчага,
алар менин кол-бутумду, кескилеп
жаккылары келишет
окшоштуруп арчага.
Сууруп туруп тилимди
итке ыргытып бергилери келишет
чукуп өткүр көзүмдү,
кыялында мени–чындык сепилин
жексендешет,
жеңишет.

Мен келаткан учурда
чурулдашпай жап болушуп жаактары,
мелтирешип калышат
кеп кылышпай дүйнөнү, акчаны,
Мен кеткенде көктөн алып, жерге чаап
ушакташат,
кезенишет муштумдарын түйүшүп
сөөмөйлөрүн чычайтат
мамиле өлүп, сүйүү өлүп...
Шедриндик жүрөк менен
жерди жара каткырып
мен алардын өрттөймүн
ач көздүгүн, өзүмчүлдүк мүнөзүн
ушакчыга токсон өлүм, калайык
бузукуга жүз өлүм!
Менмин–нагыз адамдардын сүйгүнчүгү, кусасы.
Менмин–адамзаттын бутасы!
1974-ж.

Ой-пикирлер