KG.TYUP.NET

Күн жайнаган мемиреп жайкы таңда,
баео сезим монтойгон жапжаш бала.
Жөө-жалаңдап, жайдаңдап эч капарсыз,
Тоо тараптан жол алган калаа жакка.

Жалаң көйнөк жонунда жашыл ала,
башта калпак, бутунда ак "монтана",
кедең-кедең арытып кыр-белдерди,
Жаздын ырын келаткан ырдап гана.

Кара булут заматта көктү каптап,
Күн ырайы бузулуп ызгаарлана,
Жамгыр төктү шатырап, аягы анын
кетти дароо боройлоп карга айлана.

Калды дароо буй түшүп асман тарап,
Табияттын даң салды калабасы,
мындай шойком болот деп ким ойлоптур,
Жер жылыган чөп чыгып кезде жазгы.

Алды жакта сапары кыйла дагы
алты белден арыда барар жагы
жеткичекти суук уруп кетпесе дейм,
же тону жок, же ичте өпкө кабы.

Же жок анын алдында зуу коерго
Жомоктогу Каныбек кулунжапы,
Кулун тону дагы жок балакайдын,
Куруштурган сууктан сактаар аны.

Жолбаштыгы жылтырак колундагы,
анда китеп эш туткан бар байлыгы,
китепти алып бооруна басты дагы,
жолбаштыгын жонунан салып алды.

Эми кетип баратат ал жүгүрүп,
Кар бороонду аралап, каны дүргүп.
Калайманда таап алган акылына
Канаттанып турамын мен сүйүнүп.

Кандай күндү туш кылса Теңир бизге,
жашайбыз биз аргасыз ошол күндө
Бышык бол, тай, периштең эки ийинде,
безбелдектей беленден ар бир күнгө.