Кирүү

Сүйөркул Тургунбаев. Жаңы күн

Аскалар мисирейип муздап, какшап
куурултуп, муунума суугун уруп,
чилде кыз чымчып ойноп бети-колду
чыңкылдап, сезимимди чыйрыктырып.

Тоолор бүт кар жамынып, күңүрттөнүп
бир сырдуу түтөп турган булут үйлөп,
улуу күн жылмайганда бийик кырдан
бардыгы жарк дей түштү айбат күтүп,
алптардай эпостордон карап турган.

Капыстан чочугандай аян берип,
дүңгүрөп силкиништи коо жаңыртып–
кайдадыр кагын жүрдү каңгыр-куңгур,
кайдадыр добуш кетти жаңырыктап,
белгисиз жат күүлөрдүн шоокуму уруп
көзүмдө элес-булас көрүнүштөр,
кандайдыр карайкылар кайып өттү...

Генийдин коркунучтуу түштөрүндөй
Заматта бул окуя болуп өттү.

Андан соң түк эчтеме билбегендей
бардыгы жуушап калды момурайып,
кайрадан тыптынч турмуш өкүм сүрдү
жүрөккө жаңы күндүн жыты кирди.

Ой-пикирлер